My Lost Country

Een groot deel van zijn leven heeft de Iraakse theaterregisseur Mohsen Sadoon Yasin doorgebracht in al dan niet zelfverkozen ballingschap. In haar documentaire construeert Ishtar Yasin Gutiérrez een liefdevol portret van haar vader, dat tegelijk een elegie is voor een thuisland waarnaar terugkeer niet mogelijk is. Omdat het ingrijpend veranderd is, en omdat het misschien altijd al meer een idee was dan werkelijkheid.

Via familiefoto’s, theateraffiches, krantenknipsels, maar ook geluidsopnames en fragmenten uit brieven die ze elkaar schreven, met poststempels uit Costa Rica, Chili, Denemarken, volgt ze zijn omzwervingen over de wereld. En ze filmt haar vader in het nu: zijn gezicht, zijn handen, zijn verhalen.

Orde is er nauwelijks, althans geen chronologische orde. De film is als een lapjesdeken van herinnering en verbeelding, van texturen en referenties – naar theater, rituelen en Sumerische kosmologie. En altijd is daar Irak, als een onbereikbare kern die Mohsen Sadoon Yasin in zich meedraagt, net als de volksliedjes die nog immer in zijn hoofd rondzingen.