O fim do sem fim

Een dorpje in Brazilië: spelende kinderen die touwtje springen op een stoffige landweg, de avond valt, een traag stromende rivier meandert door het landschap. Met een paar shots trekt de regisseur de kijker in zijn verhaal, dat verfrissend weinig van doen blijkt te hebben met de gebruikelijke aanpak van nieuws- en opinieredacties. Hier geen theorieën spuiende economen of hyperventilerende ondernemers uit Silicon Valley, maar “gewone mensen” die ontspannen, wijs of grappend over hun leven spreken.

O fim do sem fim laat zien hoeveel creativiteit er schuilt in de ambachtslieden, boeren en handwerkers wier manier van leven door digitale technologie en globalisering onder druk komt te staan. Met de regisseur discussiëren ze over nieuwe mogelijkheden; moet werkelijk alles in het leven nuttig zijn? Zijn er ook manieren om werk en spel te verenigen? En hoe moeten we dit alles bezien in het licht van het scheppingsverhaal en de eeuwige vraag wat er eerder was: de kip of het ei? Hun antwoorden, vragen en filosofieën zijn een spel op zich.

Voor de soundtrack tekende het (audiovisuele) Braziliaanse kunstenaarscollectief O Grivo (1990) dat aan de haal gaat met de gebruikelijke opvattingen over beeld en geluid. Of zoals de regisseur zegt, in flamboyante Braziliaanse bewoordingen: “O Grivo is een soort paraplufabriek voor akoestische deeltjes; een bewaarmachine voor door ons vergeten expressieve akoestische alledaagsheid [...] een geluid dat buldert en weerkaatst in de speakers van de geschiedenis.”