Pink Flamingos

In de vroege jaren zeventig – de beloftes van de hippie-idealen niet ingelost, tienduizenden jonge mannen hun leven verloren in de imperialistische Vietnamoorlog – maakte John Waters naam in de underground van Baltimore.

Alle waarden van de American Dream gingen in zijn films aan flarden; Waters’ vertellingen over in allerlei opzicht onaangepaste individuen – misfits, dieven, drag queens, vertegenwoordigers van wat nu de LHBTQI-beweging heet – waren groteske, ultra lowbudgetkomedies waarin over the top-shockeffecten werden opgediend ter bevordering van de bevrijdende alternatieve lach. Vaudeville in de stijl van Mark Twain, maar dan in een pre-punkomgeving, zou je kunnen zeggen.

Met Female Trouble (1974) en Desperate Living (1977) vormt Pink Flamingos (1972) de zogeheten ‘trash trilogy’ – drie films waarin John Waters het outcast-zijn viert in films die sleazy uitvergrotingen zijn van personages en lifestyles in de underground.

Berucht

Veel trashier dan in Pink Flamingos - nu 4K-gerestaureerd - kan het niet worden; Divine strijdt met een drietal anti-socialen om de titel van ‘meest weerzinwekkende, groezelige persoon van Baltimore’ - een uitdaging die met verve wordt aangegaan, tot en met de laatste beruchte scène, waarbij menig bioscoopganger geschokt de zaal verliet.

Pink Flamingos draaide weken achtereen in een New Yorkse undergroundbioscoop Elgin Theatre, waar ook die andere undergroundchroniqueur, Nan Goldin, te vinden was. Goldin raakte bevriend met een van de actrices naast Divine, Cookie Mueller, die deel uitmaakte van de New Yorkse subcultuur, door Goldin onopgesmukt op foto vastgelegd. Mueller is ook te zien in de documentaire die nu in Eye draait, All the Beauty and the Bloodshed (Laura Poitras, 2022).