Story of Floating Weeds, A

Met zijn vertelling over een troep kabuki-spelers en hun leider, de populaire acteur Kihachi Ichikawa die en route een vroegere minnares bezoekt, toont Ozu zich een regisseur die wars is van feeërieke verhaaltjes. Eerlijkheid en zuivere dramaturgie, daar kwam het op aan als je de belevingswereld van mensen en hun problemen wilde weergeven, vond hij.

Ook Ichikawa komt tot het inzicht dat met de waarheid niet te marchanderen valt; als hij zijn ex-minnares Otsune en haar zoon Shinkichi bezoekt, vertelt hij de jongen niet dat hij zijn vader is. Vele verwikkelingen later – de zoon is inmiddels verleid door een van de actrices uit de groep op instigatie van Ichikawa”s nieuwe minnares – blijkt dat vader en zoon niet nader tot elkaar zullen raken. Een pijnlijk, onveranderlijk feit.

Van Ukikusa monogatari maakte Ozu maakte in 1959 een nieuwe versie; de remake in kleur (Floating Weeds) ontlokte de Amerikaanse filmkenner Michael Atkinson de bekentenis dat Ozu “ons steeds opnieuw doet beseffen waarvoor films zijn bedoeld”.

Met dank aan Arts Council Tokyo