The Boy and the Heron

De jonge Mahito vlucht tijdens een aanval van de Geallieerden met zijn vader naar het platteland, nadat zijn moeder bij een brand in het ziekenhuis is omgekomen. Als zijn vader hertrouwt heeft Mahito moeite zijn stiefmoeder te accepteren. Een ontmoeting met een geheimzinnige reiger brengt hem naar een fantasiewereld, waar hij het verlies van z’n moeder langzaam leert te verwerken.

Net als The Wind Rises (2013) is de tien jaar latere opvolger The Boy and the Heron een autobiografisch getinte terugblik. Lag in de eerste film de nadruk op de vaderfiguur, werkzaam in de Japanse vliegtuigindustrie, in de tweede titel is het perspectief verschoven naar de zoon, een verkapt zelfportret van de regisseur.

Vaste hand

Mahito beweegt zich in twee werelden; die van de levenden in het door oorlog geteisterde Japan en die van de doden in een beeldschone parallelle wereld vol fabeldieren en vreemde wezens. In die omgeving kan een kind moeiteloos vriendschap sluiten met een reiger.

De vermenging van het fantastische met het realistische is door Miyazaki wonderschoon en met vaste hand vormgegeven; er zijn momenten van ontroering en intimiteit, ook de humor ontbreekt niet. Tegelijkertijd lijkt Miyazaki’s meest recente film zoekender en afstandelijker van toon dan het eerdere werk. De regisseur wilde een film maken over een oorlogskind (zoals Miyazaki) – een kind dat met vallen en opstaan moet leren hoe te leven.