Where Are We Headed

In Moskou komt alles en iedereen samen in de ondergrondse gangen van de metro. Een als kerstman verklede accordeonist praat met een getroebleerde passagier over Dostojevski, het universum en de Russische ziel; feestgangers zingen uit volle borst het nieuwe jaar toe; een reuzeballonverkoper probeert tevergeefs zijn waar te slijten. Tegen de achtergrondmuziek van piepende en krakende treingeluiden is de toeschouwer voyeuristisch getuige van allerlei gebeurtenissen, van details als een knipperende lamp of een slapend kind tot een spontane dans bij de straatmuzikant of een oplaaiende politieke discussie.

De metrogangen lijken een daglichtloze samenleving op zichzelf, een niemandsland waarin het haast onbelangrijk lijkt waar iedereen toch naartoe moet. De met marmeren wanden en gouden lampen versierde stations vormen het perfecte theatrale decor voor de tragikomische voorstelling die zich er doorlopend lijkt af te spelen, en waarin de opnames van de kleurrijke metropassagiers oogstrelende miniatuurtjes zijn.