Speciaal voor EXPOSED maakte Lara vanaf Jamaica een fotoserie geïnspireerd op Eye’s nieuwe tentoonstelling over de Hongaarse filmmaker Bèla Tarr. (Scroll naar beneden voor het resultaat). Want net als in het werk van Tarr komt in de fotografie van Lara de condition humaine naar voren. Ik belde met Lara om te praten over de foto’s.
Kijken: Lara Verheijden maakte op Jamaica deze fotoserie voor EXPOSED
De foto’s van Lara Verheijden fascineren. De beelden – vaak van vrienden of haarzelf – hebben iets absurdistisch, ironisch en tegelijkertijd ongrijpbaars. Kijk maar naar haar Instagram of een van haar shoots voor iD.
Door Jonas Kooyman17 januari 2017
Wat deed je op Jamaica?
“Ik ging erheen met met het plan om te filmen en te fotograferen, samen met mijn vriendin Amanda. De manier waarop we dat wilden doen was via gewoon normaal chillen en uitgaan. Ongedwongen mensen leren kennen om vervolgens zo werk te kunnen maken op eenzelfde manier als ik dat in Amsterdam doe. ”
EXPOSED vroeg je om een fotoserie te maken geïnspireerd op Eye’s nieuwe tentoonstelling over de Hongaarse filmmaker Béla Tarr. Wat dacht je toen je zijn beelden voor het eerst zag?
“Ik dacht: dit leent zich supergoed voor foto’s. Ik zag bijvoorbeeld een scène van drie minuten van een vrouw die loopt. Dat zag er mooi uit, alsof hij een foto heeft gemaakt van drie minuten, daar deed het mij aan denken, ik vond het cool. Ik stel me dan voor dat ik achter haar loop. Ook heeft het iets kouds en neerslachtigs. Terwijl Jamaica juist groen, tropisch en met felle kleuren is. Maar ik wilde niet in het zwart-wit fotograferen [veel van Tarrs films zijn zwart-wit, red.], dat is te makkelijk.”
Hoe ben je dan te werk gegaan?
“Omdat het vroeg donker wordt op Jamaica heb je veel dingen met licht, veel straat- en koplampen die aanstaan. En kaarsen. Ik wilde met dat licht spelen. Ik wist eerst niet of ik dan een shoot wilde organiseren of vastleggen wat er op mijn pad kwam. Toen maakte ik een foto van een meisje in de auto, beschenen door het groen van een stoplicht. En fotografeerde ik een doorkijk in een deur. En veel wachtende momenten. Ik heb de mensen niet gevraagd of ze wilden poseren, ik legde hun rustmoment vast.”
Wat is je het meeste bijgebleven van het fotograferen daar?
“Dan kom ik toch weer op dat licht. De stoplichtfoto van het meisje in de auto: eerst in het rood en dan in groen. Of een heel vet moment bij een jongen thuis waar het helemaal donker was, en hij op zijn telefoon keek. Met een heel klein beetje licht van zijn scherm zie je zijn oogwit. Als je deze foto in lage resolutie op een scherm bekijkt zie je het niet eens.”