Bird

“Amerika heeft twee unieke kunstvormen voortgebracht”, constateerde Clint Eastwood in een interview met de LA Times, “jazz en de western.” En voor beide kunstvormen klopt het hart van de man die zowel jazzfanaat is als icoon van de (spaghetti)western.

Na zijn optreden in Unforgiven, tegenover Gene Hackman, verdween de western min of meer uit het leven van Eastwood; maar de liefde voor de jazz bleef.

Misschien niet zo verwonderlijk: Eastwood groeide op met een moeder die hartstochtelijk fan was van Fats Waller. En Parkers optreden in de jaren veertig, gezien door een 14-jarige Eastwood, deed hem beseffen dat er een saxofonist was opgestaan die jazzgeschiedenis schreef, bebopgeschiedenis om precies te zijn. “Hij deed me duizelen”, herinnert Eastwood zich.

Authentieke saxsolo’s

Over het genie Charlie Parker – vertolkt door een fenomenale Forest Whitaker – gaat Bird, een eerbetoon aan de vernieuwende jazzstijl van de jaren veertig en een tekening van de laatste jaren van Parkers leven, waarin een heroïneverslaving hem te machtig werd.

Voorop echter staat de muziek; authentieke saxsolo's van Parker werden geïntegreerd in moderne opnames, een technische krachttoer van Eastwoods huiscomponist Lennie Niehaus, die bovendien de in Cannes bekroonde hoofdrolspeler Forest Whitaker geloofwaardig sax leerde naspelen.

Dat Niehaus hedendaagse jazzmusici liet meespelen met de originele opnamen van Parkers kringelende, razendsnelle high energy-noten was vloeken in de kerk voor traditionele jazzliefhebbers. De avontuurlijke aanpak zou Parker, meester van de improvisatie, wellicht hebben bevallen.