Naked Lunch

Nadat Burroughs een half jaar lang in een verduisterde hotelkamer in Tanger naar zijn grote teen had zitten staren, besloot de verslaafde Beatschrijver schoon schip te maken. Hij kickte af en zette zich aan de arbeid, met Naked Lunch als resultaat.

Cronenberg gebruikte de roman – een collage van satirisch-groteske routines die de beloftes van de Amerikaanse Droom fileren – als startpunt voor een vrije weergave van Burroughs’ (“Bill Lee”) biografie.

Lee schetst een hallucinerend beeld van een samenleving waarin iedereen is onderworpen aan de autoriteit van Dr. Benway, een machtswellusteling in dienst van Interzone Inc. – een internationale zone in Noord-Afrika, geënt op het Tanger van de jaren vijftig.

Pratende anussen

De regisseur vermengde droogkomische horrorsketches uit de roman – denk aan pratende anussen, reusachtige kakkerlakken met hilarische seksdrive en sadistische agenten – met het gekwelde levensverhaal van de hoogintelligente Burroughs, die zijn vrouw Joan per ongeluk doodschoot.

Howard Shore, sinds 1979 Cronenbergs vaste componist, slaagde erin om de gefragmenteerde structuur en paranoïde sfeer van Burroughs wereld te vangen in muziek. Bijzonder: Shore dook de opnamestudio in met freejazzgigant Ornette Coleman, die speciaal voor de film een aantal (solo)nummers maakte, met titels als ‘Bugpowder’, ‘Write Man’ en ‘Intersong’.

Geestverruiming

Jazz en fantasy, jazz en horror: zelden gaan de twee een combinatie aan, maar de soundtrack van Naked Lunch bewijst dat symfonische freejazz het middel kan zijn om de donkere en gekwelde kanten van het onbewuste vrij baan te geven. Chaos, angst en bevrijdende geestverruiming: je hoort het allemaal terug in de score van Shore en Coleman. Oftewel: “Save the Psychoanalysis for your grasshopper friends.”