Let's Get Lost

Bruce Webers meesterwerk over de 'cool jazz'-grootheid laat zien hoe Chet Bakers drugsmisbruik uiteindelijk zijn dood zou betekenen. De film werd slechts vier maanden voor zijn dodelijke val uit een hotel­raam in Amsterdam opgenomen.

De documentaire oogt meer als een dromerige film noir dan als een typische jazzdocumentaire. Weber volgt de gebroken en skeletachtige Baker langs de stranden van Santa Monica, via opnamestudio's in Los Angeles naar Zuid-Frankrijk. Deze huiveringwekkende scènes worden afgewisseld met foto's en video's van de jonge Baker die de belofte in zich had om James Dean, Frank Sinatra en Bix Beiderbecke in één te zijn.

Raadselachtig

Toch is dit niet zo'n documentaire die de schoonheid en energie van de jeugd pijnlijk contrasteert met de fysieke achteruitgang van een gebeitelde man op leeftijd. De film snijdt juist bijna willekeurig tussen archiefbeelden en filmmateriaal uit 1987 om de essentie van Baker onveranderlijk en eeuwig te laten lijken.

Scènes van een trompetspelende Chet Baker krijgt evenveel aandacht als de verhalen van familie en vroegere geliefden over Bakers constante afwezigheid, misbruik en verslaving. Webers briljante film weet zo de aantrekkingskracht én de vele gebreken van de raadselachtige trompettist te vangen.