Verinnerlijkt spel
Kees Brusse was sterk beïnvloed door zijn leermeester Cor van der Lugt Meltsert. Deze toneelspeler en regisseur propageerde het verinnerlijkte spelen: de terughoudendheid van de acteur zou bij de toeschouwer als vanzelf een actieve emotionele betrokkenheid oproepen, waardoor er ruimte ontstond voor ontroering. Van der Lugt Meltsert vond de sfeer van een scène belangrijker dan het gesproken woord – voor hem was de manier waarop een acteur zijn tekst uitsprak belangrijker dan de inhoud van die tekst, of de verstaanbaarheid ervan.
Met de leerstellingen van Van der Lugt Meltsert in het achterhoofd ventileerde Brusse zijn kritiek op de Nederlandse film: ‘Men wil het in ons land altijd zo goed kunnen horen. Dat is ook zo’n nadeel van de Nederlandse film: het moet allemaal zo duidelijk zijn. Er wordt in die films niets aan de fantasie overgelaten – het gaat allemaal heel zindelijk en daardoor geestloos.’
In Kermis in de regen, de enige speelfilm die Brusse zou regisseren, kreeg hij de kans te laten zien hoe het volgens hem wél moest. Zelden liet een regisseur zijn spelers zo opzettelijk slordig en onverstaanbaar spreken als in Kermis in de regen. De acteurs praten met een sigaar, patat of een vinger in hun mond, precies zoals Brusse het graag wilde. Als inside joke vragen ze regelmatig ‘Wat zeg je?’ zonder op een antwoord te wachten, omdat ze ongeveer wel weten wat de ander heeft gezegd. Sfeer en realisme waren belangrijker voor Brusse dan de letterlijke tekst.