Il bandito

Ernesto’s ouderlijk huis is verwoest, zijn moeder is gestorven en zijn zuster is in handen gevallen van een pooier. Zo is de situatie wanneer soldaat Ernesto terugkeert uit krijgsgevangenschap. Hij probeert aan eerlijk werk te komen, maar dat lijkt vrijwel onmogelijk in een stad waar de zwarte markt en misdaad de spelregels bepalen. De weg voert naar beneden, richting moord en diefstal….

Voor het script van Il bandito liet filmer Alberto Lattuada (1914-2005) inwoners van het in de oorlog gebombardeerde Turijn interviewen over hun levens. De antwoorden waren weinig opwekkend; doorgaans levenslustige en inventieve Italianen waren gedesillusioneerd de oorlog uitgekomen.

Sociaal document

Met zijn portret van Ernesto’s neergang wilde Lattuada een sociaal document maken, als waarschuwing wellicht tegen de morele corruptie van een bevolking na vijftien jaar dictatoriaal bewind onder Mussolini. Lattuada, antifascist, wilde de cinema inzetten voor een humanistische levensvisie, waarbij de donkere kanten van het menszijn volop aandacht kregen.

"Nergens worden grondslagen van een staat beter zichtbaar dan in de bioscoop", meende de filmmaker, wiens carrière meer dan veertig jaar omspande. Lattuada was lang ietwat vergeten, nu lijkt zijn oeuvre, van neorealistisch drama tot sociale satire, misdaadthrillers en literaire verfilmingen, herontdekt te worden.