Il mulino del Po

Het boerenleven in de omgeving van Ferrara, stadje in de vruchtbare Povlakte, ca. 1890. Molenaarsdochter Berta is smoorverliefd op boerenzoon Orbino, beiden raken verwikkeld in roerige tijden: de molenaar komt in opstand tegen de uitbuitende grootgrondbezitters, Orbino kiest niet zijn kant, de liefde botst op de sociale werkelijkheid.

Il mulino del Po is Alberto Lattuada’s veelgeprezen bewerking van het derde deel van Ricardo Bacchelli’s gelijknamige roman uit 1938. Voor de adaptatie van Bacchelli’s tweeduizend pagina’s tellende epos schakelde Lattuada onder meer Federico Fellini en Luigi Comencini in, voor de rol van Berta koos hij zijn favoriete actrice Carla Del Poggio.

Achter de camera stond Aldo Tonti, die ook tekende voor de cinematografie van La tempesta, Il delitto di Giovanni Episcopo (beide van Lattuada) en Fellini’s Le notti di Cabiria.

Geboden

Il mulino del Po geldt als een van de grote films van het Italiaanse neorealisme, ondanks dat de film een van de ‘geboden’ van de stroming veronachtzaamt: de vertelling speelt in het verleden, niet in het heden.

Toch sluiten de toon en de boodschap goed aan bij de neorealistische eis tot waarachtigheid. Lattuada toont de opkomst van het socialisme op het Noord-Italiaanse boerenland, vervlochten met een gepassioneerd liefdesverhaal om de historische vertelling een menselijke, dramatische kwaliteit te verlenen. Vijfentwintig jaar later zou Bertolucci iets soortgelijks doen met de klassieker Novecento.

“Ik filmde het boerenleven zoals het nooit eerder was gezien in de film; ik wilde de geur van het platteland oproepen zoals ik die als kind had ervaren.” (Alberto Lattuada)