Inland Empire

Wanneer gaan dromen over in werkelijkheid en andersom? En zijn niet alle films die we zien een mysterieus amalgaam van fantasie en voorvallen uit het echte leven die hun stempel drukken op de verbeelding? Zijn ‘reëel’ en ‘irreëel’ geen nietszeggende begrippen, gebezigd door mensen die houvast ontlenen aan een eendimensionaal versmalde waarneming van het aardse bestaan?

Het zijn een paar van de beklemmende, trippy en nauwelijks te beantwoorden vragen die op kunnen komen bij de bezoekers van Inland Empire, het drie uur durende magnum opus van David Lynch waarin plot, chronologie, logica en ‘gezond verstand’ met een surrealistische zwaai over de reling worden gegooid.

De krochten van een rol

Wat niet betekent dat we hulpeloos ronddobberen in een zee van willekeurige beelden. Lynch begon weliswaar zonder plot te draaien, maar wilde uitvinden welke samenhang er kan ontstaan als je de associaties en beelden filmt die opwellen uit het onbewuste, de ‘inland empire’. Met als enigszins houvast gevende kapstok het ‘verhaal’ van een ooit gevierde actrice die haar rentree maakt op de filmset – van een film die vervloekt blijkt.

Waarna genoemde filmster compleet de weg kwijt raakt in de donkere, ondoorgrondelijke krochten van een rol die zich zowel op de set als in de ’werkelijkheid’ afspeelt, en waarin ‘onderhuids pulserende waanzin’ (Filmkrant) het roer is dat richting geeft. Welkom in het universum van David Lynch, de Meester van het Macabere.