Manakamana

Voordat de kabelbaan werd aangelegd, waren de pelgrims uren onderweg naar de top van de berg; sinds een jaar of vijftien echter brengt modern transport je in tien minuten naar de Manakamana-tempel, de plek waar hindoes al eeuwenlang geluk en voorspoed komen afsmeken bij Baghwati, godin van de schoonheid.

Antropologen Stephane Spray en Pacho Velez filmden de reizigers in de cabine, steeds tien minuten lang, zonder in de opnamen te snijden, zonder voice-over of muziek te gebruiken. De structuur van de film wordt bepaald door de route van de kabelbaan die heen en weer gaat.

Emoties

Manakamana biedt een uitzonderlijke kijkervaring: terwijl onder de kabelbaan de jungle voorbijglijdt kijken we naar twee vrouwen die onhandig een ijsje eten, devote pelgrims, dorpelingen die nog nooit in een kabelbaan hebben gezeten en een troepje geiten dat angstig bij elkaar hokt. De camera zoomt in op hun emoties en verwondering.

Stephane Spray en Pacho Velez draaiden de film onder auspiciën van het Sensory Ethnography Lab van Harvard University, dat mede werd opgericht door Lucien Castaing-Taylor. Het lab wil het genre van de antropologische film vernieuwen door documentaire en kunst te verenigen. Doel is om kijkers de wereld op een zintuigelijke manier te laten beleven met de middelen van de experimentele cinema. Gedramatiseerde verhaallijnen, ‘talking heads’ en uitleggerige voice-overs zijn taboe.